گفتم : عجب ، آنروزها که ما روی شاخه ای خانه داشتیم ، ندیدم کسی ما را له کند تا برگ دیگری سبز شود. تازه برگهای تازه هم زیر سایه ما شادی می کردند و قصه عاشقی سر می دادند.

دیگر از ناله های گل ها حالم خراب شده بود و از سبزی خودم هم خبری نبود.

همین موقع بود که باغبانهای بوستان آمدند و دیدند دسترنج روزها و ماها تلاششان به باد رفته و عابرین پیاده هم نگاهشان را از بوستان برداشته اند و آه می کشند.

آری آنروز ما گلها را خراب کردیم و منظره چشم نواز بوستان را تبدیل به یک منظره چشم خراش کردیم.

حالا کم کم بخاطر دوری و جدائی از درخت ،رنگ سبز خودمان هم داشت از دست می رفت و زردی جای سبزی برگها را می گرفت.

همه جمع شده بودیم غصه می خوردیم و هر برگی چیزی میگفت و ناله ای سر میداد.

آن شاخه مصنوعی پلاستیکی گفت:   ...