تا قبل آمدن شما هر که می آمد پیش ما ، یا ما را نوازش می کرد و می بوئید یا با ما عکسی از یادگار می انداخت و آخر هم آبی به ما می داد.  اما امروز شما آمدید ما را له کنید و می گوئید :  برای شما آمدیم.

بغض گلویم را گرفت و اشک چشمانم را پوشاند یاد آوردم آن وقتها را که باغبان صورتم را با قطرات آب می شست و آفت درختم را هم می زدود.  از فکر و خیال بخود آمدم و دیدم گلهای دیگر هم ناله دارند

فریاد زدم آی کسی بگوید ما اینجا جه کار داریم؟

یکی گفت بعداً معلوم میشود حالا صبر کن

گفتم : صبر بیشتر ما گلهای بیشتری را نابود می کند و دیگر از لبخند گل خبری نیست

گفت: گل زیاد است دوباره می رویند

گفتم: پس این گلهایی که زیر پای ما خفه میشوند چه؟  اینها که دوباره سبز نمی شوند!

گفت: برای سبزتر شدن باید اینگونه بود

گفتم:... عجب...